Μέσο Βασίλειο
Μεταξύ 2.000 – 1.700 π.Χ. , η τεχνική της ταρίχευσης εξελίχθηκε ακόμη περισσότερο. Στο πέρασμα των αιώνων υπήρξαν διάφορες αλλαγές και προσθήκες, αλλά σε γενικές γραμμές οι μέθοδοι που ακολουθήθηκαν ήταν οι παραπάνω. Η ταρίχευση θεωρούνταν η ακριβότερη και πολυπλοκότερη τεχνική, έτσι εφαρμοζόταν αρχικά στα μέλη της βασιλικής οικογένειας, ενώ αργότερα και στις ανώτερες κοινωνικά τάξεις.
1. Τοποθέτηση του σώματος στο τραπέζι ταρίχευσης και εξέλιξη του εργαστηρίου και των ταριχευτών.
Εργαστήρια
Η μουμιοποίηση λάβαινε μέρος στο εργαστήριο του ταριχευτή, γνωστό και ως μέρος εξαγνισμού. Τέτοια εργαστήρια θα υπήρχαν πιθανότατα γύρω από τους τάφους, ωστόσο εξαιτίας της φύσης της δουλειάς αυτής, η οποία θα εγκυμονούσε κινδύνους για την υγεία, τα εργαστήρια αυτά μάλλον θα χωροθετούνταν εκτός του ταφικού συγκροτήματος, κοντά στις νεκροπόλεις και τους ναούς (εικ. 9)
Σύμφωνα με το τυπικό, υπήρχε ένας συγκεκριμένος αριθμός τελετών, ορισμένες από τις οποίες θα λάμβαναν χώρα στο εργαστήριο, ενώ άλλες στους τάφους. Αυτό όμως που δεν είναι ξεκάθαρο είναι αν οι τελετές διαρκούσαν τόσο λόγω της μουμιοποίησης ή το αντίστροφο.
2. Αφαίρεση του εγκεφάλου
Η αφαίρεση γινόταν μέσω μιας οπής, ψηλά στη μύτη (ηθμοειδές οστούν) με την εισαγωγή ενός ειδικού μεταλλικού γάντζου και την ανάδευση του εγκεφάλου, με σκοπό την πολτοποίησή και αφαίρεσή του από τη ρινική κοιλότητα, αφού πρώτα γύριζαν το σώμα στο πλάι. Ο εγκέφαλος δεν διατηρούνταν, άγνωστο γιατί, αλλά θεωρούνταν άχρηστο όργανο (εικ. 12, 13)
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα από μούμιες χωρίς εγκέφαλο, ενώ δεν έχει βρεθεί κάποιο άλλο αντικείμενο ταρίχευσης που να υποδηλώνει την διατήρηση του συγκεκριμένου οργάνου.
Ταριχευτές
Τέλος, όσοι ασχολούνταν με τη μουμιοποίηση χωρίζονταν σε τρεις ομάδες: η πρώτη ομάδα περιλάμβανε όσους επέμβαιναν χειρουργικά στο σώμα, οι οποίοι ανήκαν στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, εφόσον η εργασία αυτή θεωρούνταν ιδιαίτερα μιαρή όσο και επικίνδυνη για την υγεία. Επίσης, είναι πιθανό κάποιοι από αυτούς να ήταν πρώην εγκληματίες, τιμωρημένοι να εργάζονται μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Η δεύτερη ομάδα ήταν οι λεγόμενοι γραφείς. Αυτοί επέβλεπαν τη δουλειά των προηγούμενων. Η τρίτη ομάδα αποτελούταν από τον ταριχευτή, ο οποίος ανήκε σε συγκεκριμένη επαγγελματική ένωση, ένα είδος σωματείου μουμιοποίησης. Οι ταριχευτές ήταν ιερείς που ανήκαν σε υψηλά κοινωνικά στρώματα, ως ειδικευμένοι επαγγελματίες, ενώ το επάγγελμα ήταν κληρονομικό. Γνωρίζουμε σαφώς ότι υπήρχαν και ιερείς για τις υπόλοιπες τελετές, όπως και άτομα για την ταρίχευση των οργάνων και το τύλιγμα του σώματος του νεκρού. Ουσιαστικά, όλο αυτό εξελίχθηκε σε μια βιομηχανία που απασχολούσε πολλούς εργάτες, ακόμα και μοιρολογίστρες (εικ. 10, 11)
Links
[1] https://eemaa.org.gr/en/user/login?destination=comment/reply/1602%23comment-form
[2] https://eemaa.org.gr/en
[3] https://eemaa.org.gr/en/user/login?destination=comment/reply/1603%23comment-form
[4] https://eemaa.org.gr/en/user/login?destination=comment/reply/1606%23comment-form
[5] https://eemaa.org.gr/en/user/login?destination=comment/reply/1607%23comment-form
